ارزیابی پایداری فضاهای سبز شهری در مناطق پانزده‌گانۀ شهر اصفهان

قرارگرفتن در فضای مدرن، افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی، شهرها را به کانون تجمع‌های زیستی و فعالیت‌های مختلف تبدیل کرده و آن‌ها را با کمبود فضاهای سبز عمومی روبه­رو ساخته است. از سوی دیگر، گذر از مدرنیته و قرارگرفتن در جهان پسامدرن و نیز به­وجودآمدن حس نوستالژیک در این فضا، نیاز شهروندان برای گذران اوقات فراغت را افزایش داده و سبب گرایش به بازگشت به فضاهای سبز در شهرهای مدرن شده است که این خود آثار اجتماعی، روانی و فرهنگی زیادی را شهرنشینان این فضاها دارد. اهمیت فضاهای سبز شهری تا حدی است که امروزه وجود این کاربری، یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی جوامع به‌شمار می‌آید. هدف این پژوهش، بررسی فضاهای سبز درجهت رسیدن به استانداردها و وضعیت مطلوب و نیز ارزیابی پایداری شهری از منظر پارک‌ها و فضاهای سبز عمومی در شهر اصفهان است و در آن، به‌صورت تطبیقی، مناطق پانزده‌گانة کلان‌شهر اصفهان بررسی شده است. پژوهش، اسنادی- تحلیلی است و جمع­بندی داده‌های کمی در قالب مدل ضریب پراکندگی، نتیجة نهایی تحقیق را به دست داده است. یافته‌ها در زمینۀ چگونگی توزیع فضاهای سبز شهری در مناطق پانزده‌گانة اصفهان نشانگر آن است که توزیع فضاهای سبز شهری در شهر اصفهان، متعادل است؛ به‌نحوی‌که از این منظر، مناطق شهری 2، 4، 5 و 6 در شرایط پایدار، مناطق 7، 9، 12 و 13 در شرایط نیمه­پایدار و سایر مناطق در شرایط ناپایدار به سر می‌برند.